Waxaa jiray nin lagu magacaabo Cabdi oo aad uga cabsaday bisadaha. Maalin maalmaha ka mid ah, Cabdi ayaa ku soo baxay bisad yar xilli uu suuqa marayay. Bisadda ayaa ku bilaawday inay ku soo oroddo, Cabdi oo argagaxay ayaa bilaabay inuu ka ordo bisadda. Dadkii suuqa joogay ayaa la yaabay oo ku qoslay Cabdi, iyagoo is weydiinaya sababta uu uga cararayo bisadda yar ee aan waxba galabsan.
Markii uu orodka ka daalay Cabdi, ayuu istaagay isagoo neefsanaya. Bisaddii yarayd ayaa u soo ag istaagtay, waxayna bilawday inay ciyowdo. Cabdi ayaa si tartiib ah u soo eegay bisadda, wuxuuna ogaaday in bisadda aysan dooneynin in ay waxyeello gaarsiiso, balse ay rabtay inay la ciyaarto.
Cabdi ayaa qosol la dhacay, wuxuuna go’aansaday inuu saaxiib la noqdo bisadda. Tan iyo maalintaas, Cabdi iyo bisadda waxay noqdeen lama kala waayayaal, waxaana lagu arki jiray suuqa iyagoo isla socdo. Dadkii markii hore ku qoslay Cabdi ayaa haddana ku qoslay bisadda yar oo ku daba socota Cabdi, iyagoo dhahaaya, “Cabdi iyo bisadda, saaxiibada aan la kala waayi karin!”
