Maalin maalmaha ka mid ah, waxa jiray wiil yar oo la odhan jiray Cabdi. Cabdi wuxuu ku noolaa tuulo yar oo ku taal dhulka Soomaalida. Maalin maalmaha ka mid ah, intuu subaxdii hore soo kacay, ayuu go’aansaday inuu beerta aabbihii booqdo si uu uga caawiyo shaqooyinka maalinlaha ah.
Markuu beerta tagay, Cabdi wuxuu arkay digaag yar oo ku dhex wareegaya beeraha. Digaagu wuxuu u muuqday mid lumay oo raadinaya saaxiibadiis. Cabdi wuu ka naxay digaagga wuxuuna u qaatay inuu caawiye u noqon karo. Intuu ku orday ayuu digaagga qabtay, si tartiib ah ayuu u qaatay oo wuxuu bilaabay inuu ka raadiyo gurigiisii.
Intuu sii socday, Cabdi wuxuu la kulmay dhir iyo buuro yar yar oo uu weligiis arki jiray. Wuxuu ogaaday inuu ku jiro meel cusub oo qurux badan. Wuxuu go’aansaday inuu naftiisa ku qanciyo, kana dhigo meel uu ku ciyaaro mararka uu firaaqada leeyahay.
Ugu dambayntii, Cabdi wuxuu helay meel ay digaaga kale joogaan. Digaaggii yaraa wuxuu u booday dhinaca saaxiibadiis isagoo faraxsan, oo Cabdi wuxuu dareemay farxad weyn oo ku saabsan inuu caawiyay saaxiib yar.
Markii uu guriga ku noqday, Cabdi wuxuu u sheegay waalidkiis waxyaabihii uu la kulmay iyo sida uu uga caawiyay digaagga. Waalidkiis way ammaaneen, waxayna ku dhiirigeliyeen inuu mar walba caawiyo kuwa kale oo dhibaato ku jira.
Tan iyo maalintaas, Cabdi wuxuu noqday wiil ay jeclaadeen dadkii degaanka, waxaana lagu xasuustaa qalbigiisa naxariista iyo caawinta uu u fidiyay kuwa kale.
